Ooit, vele jaren geleden, wou ik (o.a.) ballerina worden. Door omstandigheden en na lang zeuren vingen mijn balletlessen pas aan in het zesde leerjaar. Doordat ik zo laat begon, kreeg ik nooit de kans om op pointes pirouettes te draaien. Ik hoor het mijn moeder nog zeggen, we gaan dan eens een hele mooie foto maken met je balletpakje aan en die dan laten uitvergroten. Helaas, het is er om de een of andere reden nooit van gekomen…..
Weg momentum, gemiste kans, dit komt nooit meer terug.
Fast forward naar mijn eigen dochter. Ze begint vroeger dan mij aan haar balletlessen, maar ook hier “vergeten” we een superromantische foto van haar te nemen met haar balletpakje aan. Zou zoiets genetisch kunnen zijn? Het niet-nemen-van-foto’s-op-cruciale-momenten?
Weg momentum, gemiste kans, dit komt nooit meer terug.
Fast forward naar mij als fotografe. Ik besef meer en meer voor mezelf en door mijn klanten hoe belangrijk geprinte herinneringen zijn. Hoeveel deugd je daar kan van hebben en in welke mate je dergelijke schatten kan koesteren.
Ik maak een reportage over ballerina’s, eindelijk dan toch. De sereniteit, romanticiteit, elegantie, broosheid, kwetsbaarheid, ik hou van alle thema’s die erin vervat zitten. En ik kijk vol bewondering naar hun pointes. De reeks blijft in mijn hoofd hangen, voelt als onaf. Mijn onbewuste draait op volle toeren.
Ik heb een speciale band met herinneringen, ik kan namelijk zo moeilijk iets wegsmijten. De opruimchoaches van vandaag zouden hun omzet behoorlijk zien stijgen mochten we samen in zee gaan.
Die balletzak vol spullen, waar mijn moeder mijn naam op heeft geborduurd, samen met een afbeelding van een ballerina die stukken beter is dan ik, wisselt een paar keer in de voorbije jaren van plaats op zolder.
En dan, plots, vallen alle puzzelstukjes in elkaar.
Ik laat de foto’s van de ballerina’s bewust ontwikkelen op textiel zodat dezelfde materie ermee in symbiose kan gaan. Ik verwerk de inhoud van de balletzakken (die van mijn dochter komt ook boven water). Schoentjes (verkleurd en versleten), tulelintjes, elastiekjes, haarnetje, ….. Persoonlijke herinneringen die, ver na hun glorietijd, nu eindelijk de aandacht krijgen die ze verdienden. Zodat de vroegtijdig afgebroken danscarrière van dochterlief en mij toch vereeuwigd wordt, zij het helemaal anders dan oorspronkelijk bedoeld. Ik naai en borduur, terwijl ik handwerk echt haat. Maar het doet deugd om eens buiten die comfortzone te gaan.
En daar is het momentum, een kans om niet te missen want dit komt nooit meer terug.
Want, geef toe, het leven zonder herinneringen is nogal pointeless, niet?
Materiaal: Textieldruk op frame + textiel, afmetingen 20X30 cm (Buitenafmetingen 24.4 x 34.4 cm).
6 Pièces Uniques
Now for sale. Contacteer me voor meer info.
