Escape Room is de meest persoonlijke serie die ik totnogtoe heb gemaakt.
In 2023 kreeg ik plotseling de diagnose acute leukemie. Het adaptief wezen en de activiste in mij kwam boven. De “ze-zullen-mij-niet-liggen-hebben-mentaliteit” overwon van de surreële realiteit. Ik voelde ergens in mij een diepe oerkracht die mij zei dat het goed ging komen. En ik koos ervoor om geen 24/24u in mijn bed te liggen janken. Gewapend met een realistisch optimisme, een laptop, een fototoestel en een dosis humor begon ik aan het meest uitdagende project van mijn leven.
Ik bracht meer dan een derde van het jaar door in het ziekenhuis, in een kleine kamer, in isolatie, omdat de verschillende behandelingen mijn immuunsysteem volledig hadden verzwakt. Wat dat allemaal doet met een mens, ben ik eigenlijk nog altijd aan het uitvissen. Maar 1 ding was zeker: creatieve energie (naast de ongelooflijke social support die ik gekregen heb) gaf mij een enorme boost.
Ik geef toe dat ik heel af en toe simpelweg wou ontsnappen – ik droomde er zelfs van – aan de hele reutemeteut, aan de situatie, aan de behandeling, aan… mijn kamer. Zelfs de studentenkoten vandaag de dag zijn groter.
De foto’s in de serie “Escape Room” zijn stuk voor stuk gemaakt tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis. Sommige in het holst van de nacht. Tijd is relatief. Ik ging op zoek naar licht (letterlijk maar wellicht ook figuurlijk). De detailbeelden die ik creëerde zijn mijn manier om uitdrukking te geven aan gevoelens van stilte, eenzaamheid, helderheid, opgelegde onthaasting, puurheid en hoop die ik heb ervaren.
